Trekken voor verwende nesten
Blijf op de hoogte en volg Nath-en-An
17 April 2015 | Myanmar, Kalaw
’s Ochtends om 8.45 uur worden we opgehaald door Wen, onze nog net niet puistenontgroeide gids, die sinds januari begonnen is als gids na zijn afgebroken studie filosofie. Hij spreekt wel wat Engels, maar we hebben de komende dagen nog wel wat communicatiestoringen, doordat hij bepaalde woorden anders gebruikt.
We worden eerst ergens aan de voet van een berg afgezet, waarna we beginnen met onze tocht. Het is vooral klimmen over smalle rotspaden en het begin gaat nog makkelijk, omdat we nog enigszins schaduw hebben. Sterker nog onze gids vraagt om een rustpauze, terwijl wij graag door willen gaan. Maar al gauw gaat het met Nathalie wat minder die last krijgt van het gebrek aan schaduw, tijdens het klimmen. Het is dan ook 35+ graden. Maar Anneke kan het prima hebben, ze loopt nog steeds de gids eruit! Het landschap is prachtig, vergelijkbaar met de Toscaanse heuvels. Alleen superdroog, ook de rijstvelden kunnen wel een flinke regentijd gebruiken. Het jammere van Myanmar is de sterke mate van ontbossing, daardoor is ook het klimaat veranderd t.o.v. de omliggende landen. In Bagan gebruikten ze al het bos om de houten paleizen en huizen te bouwen. Hier wordt het vooral gebruikt voor brandhout en houtskool, en praktisch alle huizen en wc's onderweg zijn van prachtig teakhout gebouwd. Hierdoor brandt de zon wel genadeloos op ons bolletje. Ook valt de enorme vervuiling op, iedereen vindt het doodnormaal om zijn kapotte slipper, lege drinkfles of andere plastic materialen achter te laten. Doodzonde!
Onze lunch we gebruiken we in een huis onderweg, onze gids ontpopt zich tot een goede kok en wij kijken onze ogen uit in het bamboepaleisje. Het blijkt dat we in het huis zijn van één van de dorpsoudsten. Iedereen van 70 jaar en ouder, wordt vereerd door de dorpsleden. Te pas en onpas komt er iemand binnen met een mand vol eten en dan wordt er gebeden tot boeddha en tot de foto’s van de ouderen. Anneke krijgt op haar kop, omdat ze met haar voeten richting de boeddha ligt.
Nadat we onze heerlijke maaltijd op hebben, gaat onze gids pitten, zonder het ons te melden. Dus wij wachten braaf een paar uur voordat we vragen waar hij is. Maar intussen hebben we ook genoten van het rustmoment en het spioneren van de dorpsleden door.
Daarna gaan we fris en fruitig weer op pad naar ons overnachtingsplek voor een avondmaal bij de locals. Voor de hitte maakt het hier niet echt uit of je rond het middaguur rondloopt. Het blijft heet vanaf een uur of negen tot circa 4 uur. Uiteindelijk komen we rond uur of vijf aan bij ons guesthouse, waar we in een soort buitenhok mogen plaatsnemen en wat mogen drinken. Onze gids verdwijnt voor wat gezelligheid naar binnen en wij pakken uiteindelijk maar ons boek erbij. Na een uurtje komt onze gids weer te voorschijn om ons onze kamer te tonen, en de buitentoiletten (die hier heel normaal zijn). Onze kamer is een betonnen hokje zonder elektra, waar wat matten op de grond liggen. Onze gids geeft aan dat hij over 10 minuten het avondeten komt brengen en intussen gaan wij ons paleisje inrichten. Onze klamboes kunnen niet opgehangen worden, maar Anneke heeft wel alle matten geconfiskeerd om haar prinses op de erwt-bed te maken. Nadat we klaar zijn, gaan we maar even lezen terwijl we wachten op de gids. Na een tijdje trekken we toch de stoute schoenen aan om naar het hoofdhuis te gaan om te kijken waar ons eten blijft. Braaf laten we onze slippertjes staan onderaan de trap en als we omhoog klimmen, blijkt Wen onze gids daar onze tafel gedekt te hebben. In het bijzijn van Boeddha en met onze voeten goed weggestoken, genieten we weer van een overvloedig maal. Tot nu toe hebben we echt alleen maar ontzettend lekker gegeten, waar we eerst nog voorzichtig waren met proberen en waar we eten, zijn we inmiddels helemaal om. Maanmees eten is heerlijk!
Na het eten begint ons nachtelijk avontuur, met hoofdlichtje nog even naar de wc (gat in de grond), daarna ons lijf ondergedompeld in de deet en gewikkeld in een lakenzak proberen we in te slapen. Al beseffend dat dit een korte nacht wordt.
’s Ochtends weer een uitgebreid ontbijt met rijst, het valt wel op dat er de hele dag vooral warm (met rijst) wordt gegeten. Nath past zich aan en eet haar bordje leeg, Anneke eet een maaltijdreep die voor nood gevallen mee is. Twee keer per dag rijst is heerlijk, maar rijst voor ontbijt gaat te ver.
Onze puisterige Wen leren we beter kennen tijdens de tocht. Wat is het toch jammer dat er een taal barrière is. We stellen hem in steenkolen Engels vragen en hij antwoordt in zijn gebrekkige Engels. Hij vertelt over het boeddhisme en hoe hij zijn tijd in t klooster heeft gedaan. Alle jongens gaan rond hun achtste en vijftiende minimaal een week en zonder maximum het klooster in. Wen gaat een week, want hij mist zijn familie. Hij vertelt uit eigen keuze boeddhist te zijn, hij gaat ongeveer twee keer per maand naar de monastery te bidden tot de monniken en Boeddha.
Wen is een idealist, hij heeft dromen en plannen voor de toekomst. Zo wil hij lesgeven in de omliggende dorpen over wat afval doet voor de omgeving, hij wil zijn studie filosofie afmaken aan de universiteit (kosten 1200 euro per jaar!!), hij wil engels en Duits leren en hij wil daarna tourguide worden en reizen door Myanmar organiseren.
Hij was ook 'open' over zijn liefdesleven. Je woont hier thuis tot je gaat trouwen, Wen dacht rond zijn dertigste het huis uit te gaan, maar heeft wel een vriendin. Hij ziet haar eens per twee a drie maanden en heeft verder geen contact. Geen tijd vertelt hij ons als we vragen of hij haar niet mist. Zijn moeder heeft hem verteld dat hij eerst voor zijn ouders moet zorgen, dan zijn zusjes (hij betaalt mee aan de studie), dan zijn vrienden en op plaats vier komt de girlfriend. Dat is nogal wat, wat als ze een ander vriendje vindt? Dat moest kunnen, want hij houdt van haar maar er zijn meer vrouwen. Het gesprek echt over liefde laten gaan is lastig, hij heeft het over 'taking care'. Taking care of your girlfriend houdt in dat je eten en cold drinks voor haar koopt en tijd voor haar hebt, helaas is zijn Engels te slecht om te kunnen begrijpen wat zijn echte gevoel voor haar is.
De tocht zelf is niet heel pittig, maar de temperatuur maakt het tot een uitdaging. De uitzichten zijn geweldig en de dorpen die we tegen komen laten een hele andere kant van Myanmar zien. Waar we ons eerder verbaasden over het leven van de mensen hier, is het in deze omgeving voor te stellen dat het leven goed is. Mensen hebben de ruimte, een mooie omgeving en leven van het land. Je ziet overal een soort moestuinen, ossen, rijstvelden, bewerkt land en stevigere huizen. Het oogt simpel maar gemoedelijke en prettig.
Uiteindelijk na de lunch gaat Nathalie met de taxi vast naar het hotel terwijl Anneke de gids gek maakt met haar wandeltempo. We zijn aangekomen in Kalaw! En wat hebben we die douche verdiend! Ook is er weer een echt bed. Het maakt wel duidelijk wat een verwende nesten we zijn. Er wordt de hele dag voor ons gezorgd, we hoeven alleen maar twee dagen te wandelen en één nachtje op de vloer te slapen. Maar we zijn duidelijk niets meer gewend. Vol trots tellen we onze blaren en genieten van een biertje in het Nature Land hotel, waar ze een prachtige tropische tuin om de huisjes heen hebben we gemaakt. Morgen gaan we op zoek naar de nachtbus richting Yangon, want het eind van onze trip door Myanmar nadert. En begint de reis naar Thailand!
-
17 April 2015 - 21:35
Jose:
Meiden, Wat een avontuur! Om nooit meer te vergeten. Wat zal alles in het kikkerlandje straks weer pure luxe zijn. Mooi om daar ondanks de taalbarrieres echt contact te hebben met mensen. In het Westen gaat het vooral via de smartphone ;-)
Heel veel plezier nog met tweede deel van jullie reis in Thailand. XXX -
19 April 2015 - 12:13
Dorien:
Hi meiden, wat een avontuur weer. Het een heerlijk om jullie verhalen te lezen. Geweldig wat jullie allemaal ondernemen, om nooit meer te vergeten. Nog een mooie afsluiting maken in Thailand . XXX
-
21 April 2015 - 09:02
Karin:
Hi ladies,
Ik ben blij dat ik uiteindelijk jullie blog heb kunnen lezen, kon op een of andere manier het niet op mijn computer openen. Het zal zeker mijn fout zijn, zegt de vrouw die ook een probleem om een facebook pagina op te zetten. Dus ik heb al jullie verhalen in een keer gelezen, ik geniet van het avontuur, what a experience. Geniet van het volgende land Thailand.
XX:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley